BU BİR ŞİİR DEĞİLDİR, SADECE DENİZİM'İN VE BENİMDİR

Karanlığın kör diline tutuldu düşler,

Kaçarı olmayan dar geçitlerin soluksuzluğunda parçalanınca her şey

(Her şeyin) koca bir yalan olduğunu anladım.

Sıkılı yumruğunun arasına sığacaksa bir hayat,

İhtiyacın olan her şey değil, sadece “bir şey”…

Bir şey; tutup her sabah güne uyanabilmek için,

Nefes almak için bir neden,

Ve neden diye sorgulanacaksa yaşam her gün yeniden,

Kalbimin tam ortasında, kasıklarının arasında ve gözlerinin kör karanlığını aydınlatan ışığında saklı bulacaksın onu,

Korkulardan arınmış hayatının tam ortasında.

Küçüktüm…

Elimi kime uzatsam bilinmedik bir şehre götürüyordu beni

Yangın yeriydi katlandığımız,

İçler acısı bir hikaye yaşamaktan anladığımız

Bunca yıl birilerinin gözlerinin arkasına saklanıp kaçtık bir şeylerden

Yalandık işte,

En ışıklı ve en muhteşeminden bir yalan

Nasıl da inanmıştık uzaklarda yitip giden

Eğer hiç durmadan koşarsak yakalayabileceğimiz mucizeye,

Oysa eriyip akmıştı gözlerimiz kurşuni gerçeklerden

Kime dönsek, kime seslensek, kimden yardım dilesek

Büyüyordu yaramız.

İrin acı ve kin,

Hayat, mahşer atlısı ve tek kanatlı cin

Ne varsa usumuzda paramparça yaşadık

Paramparça olan her şeyi sevişimiz bundandı

Eskileri atmaya kıyamayışımız,

Mum ışığında “kaptan”ı okuyup ağladığımız geceler

Birbirimizi yaramızdan tanıdığımız günlerde sen ve ben

Gölgelerle savaşmaya başladık

Gardımızı düşürdü gece,

Kırmızı çatılarına ansızın yağmurlar düşen o küçük kent

Hala kendini onun kollarında sanarak yaşadığımız bu cehennem bile

İlk yaralarımız kadar kanatmadı bizi,

Aynı nehirde boğulan üç kişi,

Aynı karanlığa sevdalanmıştık çoktan,

Kime dokunsak yalnızlık büyüttük

Hangi hikayeye bürünsek, ilki kadar yakmadı canımızı

En çok da bunu sevdik

Acının bizi terk etmeyen yanını,

Ölümü ve yokluğu ezber etmenin tadını

Can verişimiz gibi sevdik ateşi, adımız pervane

Bu şehir, bu dipsiz kuyunun insanları

İnanması imkansız yalanlarla dolu,

Biz onlardan değiliz,

Bu yüzden, bitmeyecek hikayemiz