YÜN HIRKA

İçimden sonsuz bir göğe uzanıyorum. Hiç tutmadığım dilekler var daha. Tuttuklarım içimi kanatmasa onlara da sıra gelecek. Kullanılmamış bir gök bulacağım kendime.. Şimdi elimde inleyen çığlıklarımı, mum ışığında yüzündeki boyaları akıtan bir palyaço için saklıyorum. Bir dahaki güzü düşünüyorum. Şimdi puslu ve yağmurlu tenimi sıyırıp atsam üzerimden, sadece çıplak bir ruha kavuşsam, derdim tasam gökyüzünün az sonra alacağı rengi tahmin etmek olsa… Sonbaharlar gelip geçerken keder taşımasalar içlerinde… Oysa bu şehirde uçurtmalar salınacak gök bulamıyor kendilerine. Küçük koruda yürüyorum, kalbimde kızıl yaprak akını. Rüzgarda hep sevişme isteği, yağmurda hep hayata karşı çekilen beyaz bayrakların hüznü var. Aklıma takılan şarkılar var. Bir gün bir yerlerde beraber söylemişiz. Bir gün bir şehir bulmuşuz kendimize, sığınmayı bir türlü becerememişiz. Her sonbahar sürgün… Her sonbahar aklımız aynı bahçede. Lokalin bahçesinde. Tıpkı bu koru gibi, uzun ağaçlı bir yoldan geçilirdi hani. Akşamları çoğunlukla orada olurduk. Zaman orada durur, hevesler orada geçer, dünya meseleleri orada çözülür, gecenin dili orada bağlanırdı.

Biz bir aradayken yalnızlaşan, yalnızlaştıkça çoğalan bir aşkın azalmışlığına inandırdık kendimizi. Masal olalım istedik çünkü. Masal olup dile gelelim, masal olup aynaların içine girelim, duvarlardan geçelim, gölgelerin arasına süzülüp görünmeyene görünelim istedik. Kimsenin bulamadığı aşkı bulup, oyuncağını gösteren çocuklar gibi ardımızda bıraktıklarımıza gülümseyelim istedik. Ardımızdan gelenler, önümüze geçse de aldırmayalım, kaf dağının ardında tüten dumana sarılmayalım istedik. Oysa ne zehirli elmalar aralıyordu yorgun ağızlarımızı, ne istekli öpücükler… Biz masalımızı yitirdik. Karanlık, uzun bir yolun kıvrımlarında bir şeylerin varlığına alıştırdık kendimizi, yokluğa büründük. Birileri kırmızı pelerinlerimizi çaldı. Oysa prenses uykuları, sihirli sandıklar ve karlar kraliçesinin düşlettiği bir maviliğin içinde sonsuz ve akımsız kalakalmak istiyorduk, sonbahar rahat vermedi bir türlü. Örselenmiş bir eğiri demir soktu kalbimize. Yakından bakınca görünmeyen yaralarımız, uzak mesafelerin çaresizliğine attı bizi.

Yapraklar,

Ellerimizden, incinmiş tenimizden, akmayan sularımızdan yapılmış onlar,

Yapraklar,

Göz göz açılıp kulaklarımızda kırılgan sesini yıllarca yankılatan

Yapraklar

Zamanı gelince her şeyin solgunlaşacağını, silineceğini, çıtırdayıp düşebileceğini dillendiren ulaklar,

Yapraklar,

Gözlerinin feri, kırılgan düşlerinin neferi, rengini gün ışığından geçirebilecek kadar marur onlar..

Şimdi bu uzun koruda yürürken senli sensiz tüm şehirlerin ışık yağmurunu içimde duyuyorsam, henüz gelip çatmamışsa kaderin kör sağdıcı eşiklerimizin ardına, açılmamış mektuplarım varsa hala ve kilitli sandıklarım, bu uzun koru gibi bitmesini istemediğimdendir mevsimin

Fotoğrafın gibi güzeldin seni ilk gördüğümde. Hani o fotoğraf… Kayalıkların önünde ardın deniz, gözlerin deniz, kalbin deniz gülümserken, yüzünü bir yarım ada kıvrımı gibi nazikçe çevreleyen ağzında tuttuğun sigaranın dumanı bakışlarına süzülürken, sanki neye baktığını ve neyi görmek istediğini çok iyi biliyormuşsun gibi inceden gülümsediğin o fotoğrafın… Onu tuttuğum ilk defterin arasında bunca yıl saklamış olmamın bir anlamı olmalı. Yıllar sonra sessizce bu koruda buluşmak üzere sözleşmişiz gibi, yolun sonunda beni bekliyormuşsun gibi adımlarım heyecanla hızlanırken, o fotoğrafı düşünüyorum. Gelmeyeceğini bildiğimden seni daha da çok seviyorum.

Yanımdan geçen mutlu çiftlere, köpeklerini gezdiren ve sürekli gülümsen yüzlere, tek başına yürüyen ya da grup halinde susan, sükûnetle denizi izleyen, ısrarla yağmurun dinmesiyle gökyüzüne sökün edecek gökkuşağını bekleyen insanlara bakarken, hayatımızdaki bir çok hikaye gibi bu koru yolunun aslında hiç bitmediğini, sadece düzenli aralıklarla bizi dünyanın diğer yerlerine savurup, dönüp dolaşıp tekrar aynı şehre getirdiğini fark ediyorum.

Tren çığlıkları içime doluyor. Gidenlerin arasına karışıyorsun, dönelerin düşlerine musallat oluyor yolculukların. Her yeni günün sonunda bir başka şehre giriyor trenler. Her yeni gecenin sabahı bir hikaye doğuruyor.” Bunca yaşanmışlığı ne yapacağız?” diye soran gözlerin karanlıkta büyüyor. Nereye gittiğini sen de bilmiyorsun, dönüp dönmeyeceğini… Ben yolculukları yazmaktan, sen şehirleri geçmekten yorgunsun. İki insanın arasında büyüyen uçurum uzay boşluğu kadar büyüktür çoğu zaman. Bir yalnızlık bir boşluğu doldurmaya yeterken, iki kişinin yalnızlığı hiçbir boşluğa sığmayacak kadar devleşir. Biz boşluğun telaşına kapılanlardanız bana kalırsa. Senin yolun sonuna gelmiş yaşlı yüreğin, benim yatağımdan şikayetçi ve nereye akacağını bilemeyen ırmaklarıma ters düştüğünden, iki bilinmeyenli bir aşk denklemini çözemedik. Eşitliğin mutlaklığına akıl sır erdiremediğimiz zamanlarda, değerimizin karşılığı kadar sevmeyi beceremedik. Ne sayılarla ne aşkla , ne de hayatla aynı dili konuşmayı beceremeyen çocuklarıydık o küçük kentin. Aklımız hep dağınık, satırlarımız hep yaralı, fotoğraflarımızda gözlerimiz hep dalgın ve kederliydi. Kafamız karışıktı biraz. Sen mesleğinde çok yol kat etmiş bir gazeteci, ben okuduğu okulun ne işe yaradığını bile bilmeyen 19 yaşındaki bir üniversite öğrencisiyken, ansızın yağan yağmurlar sarılarla kızılları ayaklarımıza sererken, kalbimizi çalan bir güz ve apaçık bir gökyüzünün yıldızı bol gecelerinde insanı deli eden hafif rüzgarla başımız beladaydı. Ben senin geçtiğin yolların hayalini kuruyordum, sen o yollardan bir an önce kurtulup bir düzlüğe çıkmayı umuyordun. Bizi sadece bakışlarımızın birbirine kenetlediği o kesişme anı bir arada tutuyordu.

Bir gece durup dururken şehrine gelmiş, otogardan dosdoğru sana koşmuştum. Kapını çaldığımda yağmurdan ıslanmış soğuk ellerimi ısıtmaya çalışıyor sahipsiz bir sokak kedisi gibi sana bakıyordum. Beni gördüğüne sevinmiş miydim bilmiyorum. Ama ben sevinçten ölüyordum. Sonbahar yaprakları takılmıştı yün hırkamın eteklerine. Nereden geldiklerini hiç anlamamıştım, ne saflık! Sonra bütün gücünle sarıldın bana. Sonra bütün gücünle soğudun. Bütün gücüyle eriyip akıyordu aşk. Hayatın bizi ters köşeye yatırdığı bir yerde oyunu lehimize çevirecek hiçbir kozumuzun kalmamış olmasına içerliyorduk. Çünkü sen hayata küsmüştün, ben aşka. Sen düşlerine gücenmiştin ben yağmura. Çünkü her ikisi de ansızın hayatımıza girip, ansızın çekip gidiyorlardı ve biz her seferinde yeni baştan başlayacak inadı bulmakta gün geçtikçe zorlanıyorduk. Evinde kocaman siyah bir çöp torbasının içine doluşturulmuş bir sürü ödül ve plaket görmüştüm. Bunları neden daha özenli bir yerde saklamadığını sorduğumda, yüzünü ansızın ele geçiren ölümcül hüzün ifadesini unutamıyorum. O ödüller o çöp torbasındaydı, çünkü hepsi seni sürekli istemediğin yerlere savuran, mutsuzluğunu büyüten, sevdiğin, istediğin hayatı yaşamaya engel hikayelerinin neticesinde senin olmuştu. Her şeyini kaybettiğinden gözü kapalı çalışıyordun. Her türlü karanlığın, tehlikenin, uykusuz ve yorgun gecenin içine pervasızca dalıyordun. Bu yüzden ödül veriyorlardı sana, düşlerini ve sevdiklerini yitirmeyi göze aldığın için… Kimse içini, kanayan yüreğini görmüyordu. Kül tablalarını doldurup kadehleri boşaltan acıyı, içinde kıyımlara uğramış bir halk gibi toplu mezar acıları taşıdığını, beynine inen balyozları ve giderek çığ gibi büyüyen yalnızlığını görmüyorlardı. O gün sorduğum soruya verdiğin aşırı tepkinin nedenini anlamamıştım fakat bugün üzerinden geçen onca yıldan sonra tüm sebepleri kendiliğinden görebiliyorum. Bugün neden burada olmadığını, bu yolda neden yalnız yürüdüğümü, yağmurun neden milyonlarca insanın acısını kalbinden sökerek üzerimize yağdırdığını… Her şeyi…

Sonbaharda başlayıp sonbaharda biten hikayelerden fırlamış masal kahramanlarıyız biz. Kendi masalımızdan kovulduk. Ne mutlu sonları ne de gökten düşen üç elmayı görebildik. Yine de inandık masalımıza. Üzerinden yıllar geçti, mevsimler ve zaman… Üzerinden el yordamıyla çizdiğimiz yaşam yolumuzun doğru bilmez çizgisini geçtik. Aşkın, onurun, özlemenin, hatıraların hakkını verip, geleceğe daha sevecen gözlerle bakmanın altlarını kalın çizgilerle çizdik. Kazananların ve kaybedenlerin yerinin olmadığı bu masaldan bize bunlar kaldı. Bize sonbahar, sarıdan kızıla, kızıldan acı bir kahverengine dönüşen, sokaklar, bize her yeni güne daha hazırlıklı bakabilen, masumiyetini yitirmemiş bakışlarımız kaldı ve ne olur gerçek olsa masallar ya da biz masal olsak diyen şarkıların tınısı.

Korudaki yürüyüşümün sonuna geliyorum Az önce çığlıklarını duyduğum trenlerden birine binmek için istasyona doğru yürüyorum. Üşüyor gibiyim, iyi ki üzerimde yün hırkam var diyorum. Hırkama daha sıkı sarılırken düşen yapraklardan birinin eteğime takıldığını görüyorum. Bu kez şaşırmıyorum, sadece gülümsüyorum